รีวิว Peninsula (2020) ดริฟ เหยียบ ผี ภาคต่อ Train to Busan และปัญหาของหนังซอมบี้เกาหลีช่วงนี้

Peninsula (2020) ฝ่านรกซอมบี้คลั่ง ถ้าบทมันไม่เจ๋ง กั๊ก ไม่กล้าเล่น …ต่อให้มีไอเดียหรือ CG ดีมันก็เท่านั้น

ดูมาก็หลายเรื่องแล้ว ตั้งแต่ Train to Busan (2016) Rampant (2018) Alive (2020) … แต่ไม่เคยเขียนถึงเลย นอกจากซีรีย์ Kingdom ขอถือโอกาสเขียนข้อสรุปรวม ๆ ปัญหาที่ขัดใจไปในโพสต์เดียวเลยแล้วกัน แต่จะเน้นที่เรื่อง Peninsula (2020) เป็นหลัก

ค่อนไปทางเสียดายซะส่วนใหญ่ ยังไม่ถึงกับด่า แต่ถ้าอ่านแล้วขัดใจ เชิญด่าคนเขียนกลับได้เลย ถือว่ามาถกกัน

---

Peninsula (2020) ฝ่านรกซอมบี้คลั่ง

อย่างที่รู้กันว่า Peninsula (2020) ฝ่านรกซอมบี้คลั่ง เป็นภาคต่อของเหตุการณ์ใน Train to Busan (2016) ด่วนนรกซอมบี้คลั่งเนอะ แต่ตัวละครเนี่ยไม่เกี่ยวกัน แค่เป็นสถานการณ์ ชะตากรรมของประชาชนชาวเกาหลีใต้หลังเหตุการณ์ Train to Busan (2016) เท่านั้นเอง

เนื้อเรื่องหลัก ๆ คือเกาหลีใต้ชิบหายไปแล้วเรียบร้อย พระเอกที่เป็นทหาร (จำชื่อไม่ได้ จำได้แต่หน้า) ก็พาครอบครัว (พี่สาว พี่เขย หลานชาย) หนีตายจากเกาหลี ซึ่งตอนหลังก็กลายไปเป็นประชาชนชั้นล่างในฮ่องกงที่ผู้คนรังเกียจและโดนตราหน้าว่าเป็นพวกเชื้อโรค

ซึ่งระหว่างนั้นก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น สร้างภูมิหลังอันน่าเศร้าให้ตัวละครเอกตามสูตรเป๊ะ เล่าเรื่องแบบตามไทมไลน์เป๊ะด้วย พระเอกก็เลยมีชีวิตอยู่ต่อแบบ F*ck up มาก ๆ วันหนึ่งก็ตัดสินใจยอมตามพี่เขยที่รับงานจากพวกนักเลงใต้ดินกลับไปขนเงินที่ถูกทิ้งไว้ที่เกาหลีใต้ เพื่อจะได้เอาส่วนแบ่งจากเงินนั้นมาสร้างชีวิตตัวเองที่ฮ่องกงให้ดีขึ้น ไมต้องเป็นประชากรชั้นสองอีกต่อไป

เห้ย ตื่นเต้น ไม่เคยเขียนเรื่องย่อได้เป็นเรื่องย่อมาก่อนเลย 555 นั่นแหละ เรื่องย่อทั้งหมดก็มีเท่านี้

จากที่ดู Peninsula (ซึ่งจำชื่อเรื่องไม่ได้ด้วย ผีบ้าเอ้ย) แล้วนั่งด่าตั้งแต่ต้นเรื่อง คือ…มันเดาง่ายมากกกก ไม่ได้อยากใช้คำนี้แต่มันรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ คือมัน “น่ารำคาญ” อ่ะ

คงเพราะมันเดาง่ายด้วยมั้ง เราถึงรู้สึกว่ามันน่ารำคาญ มันไม่เหลืออะไรให้สนุกแล้ว ซึ่งความเดาง่ายของมันก็มีเหตุผลด้วยนะว่าทำไมถึงเป็นหนังเดาง่าย ยอมรับว่าที่กำลังจะพล่ามต่อไปทั้งหมดนี้มาจากความรู้สึกผิดหวังล้วน ๆ ไม่ได้รอคอยเท่าคนอื่น แต่คาดหวังว่าเห้ยมันต้องเจ๋งรึเปล่า? และด้วยความอยากดูหนังซอมบี้พอดี ซึ่งเกาหลีก็ทำไม่ได้แย่ พอดูแล้วมันผิดหวังมันก็จะเป็นดังที่กำลังจะพล่ามต่อไปนี้แหละ

---

ก่อน…Peninsula ดริฟ เหยียบ ผี

เกริ่นก่อนว่าเรื่อง Peninsula ไม่ใช่หนังซอมบี้ของเกาหลีเรื่องแรกที่เราดูแล้วรำคาญ ถ้าให้เริ่มนับตั้งแต่ตอนที่หงุดหงิดแบบจริง ๆ จัง ๆ เลย นั่งด่าจริง ๆ เลยก็จะเป็นช่วงที่ดู Alive (2020) ซึ่งมันเป็นเรื่องที่เราดูก่อนหน้า Peninsula นี่เอง หนังปีเดียวกัน แต่ Alive ก็ยังพอให้อภัยได้อยู่บ้าง เพราะเราหงุดหงิดหนัก ๆ แค่ช่วงท้ายของหนังเท่านั้น พูดได้ว่า Alive ยังไม่ได้ยัดเยียดความรู้สึกมากเกินไปเหมือน Peninsula 

ไม่ได้จะเปรียบเทียบ Alive กับ Peninsula นะ เพราะเอาตรง ๆ ก็หงุดหงิดกับทั้งสองเรื่อง แต่จุดที่รู้สึกหงุดหงิดบางจุดมันคล้ายคลึงกันเฉย ๆ คือช่วง climax ไปจนจบ นั่นเอง

ถ้าสังเกตย้อนไปตรงที่ซอมบี้เกาหลีเริ่มดัง+น่าสนใจจริงจังอย่างตอน Train to Busan บทมันมาแบบกำลังดีและเศร้าได้ดี สร้างเพื่อให้คนดูเกิดอารมณ์ร่วมกับตัวละคร ซึ้ง แถมยังได้ลุ้น ได้สนุกตามด้วย ซึ่งทำออกมาได้โอเคเลยนะ คือดี ไม่ได้แย่เลย แต่หลังนั้นมาก็รู้สึกว่าซอมบี้เกาหลีมันเหยียบกับอะไรหรือเปล่า หรือลักษณะนี้มันเป็น type ของหนังเกาหลีว่าต้องเศร้าห๊ะ?

พอมา Alive มันออกแนวหงุดหงิดตัวละครมากกว่า ซึ่งจำไม่ได้แล้วว่าหงุดหงิดเรื่องอะไรบ้าง แต่เยอะคือความโง่ของตัวละคร จำได้แต่ว่านั่งด่าไปด้วยแน่นอน โดยเฉพาะในตอนท้าย ๆ เรื่องอย่างที่บอกไป แต่สิ่งหนึ่งที่งงคือใครมันเขียนบทให้…พระเอกที่เป็นเกมเมอร์มีสกิลต๊อกต๋อยกับวันสิ้นโลกและฟามได้ไม่ฉลาดเลย

เราเชื่อมั่นว่าเกมเมอร์ร้อยทั้งร้อยรอคอยช่วงเวลานี้ พร้อมสกิลที่ฝึกฝนมานานนับปี ซึ่งพูดแบนี้อาจจะเหมารวมเกินไปหน่อย แต่…(ที่ย่อหน้าถัดไป) ซึ่งในข้อกล่าวหานี้ยังพอถูไถไปได้ว่าพอเป็นชีวิตจริงพระเอกอาจจะกลัว ไม่เจ๋งแบบในเกมเพราะมันเป็นเรื่องจริงไง

แต่ถ้าเทียบกันที่ความคิดของตัวละคร การวางแผนและการระวังตัว ยังไม่ไปถึงความสามารถให้การดำเนินการจริง ๆ บอกได้คำเดียวว่า…โง่ เป็นเกมเมอร์ที่โคตรโง่ ถ้าเล่นเกมก็คือเป็นพวกกากอ่ะ แถมยังขี้ตื่น ที่พูดได้เพราะเราเป็นคนเล่นเกมกากและขี้ตื่น ซึ่งเวลาที่ดูคนเก่ง ๆ เขาเล่นเกมกัน คนที่เขาเล่นเป็น เขามักมีวิธีคิด วิธีวางแผนและความชินในรูปแบบประมานหน่งที่เห็นแล้วแบบ เออ กูกากจริงด้วย ซึ่งวินาทีนี้พระเอกโง่เง่าเกินไปสำหรับการเป็นเกมเมอร์ในวันสิ้นโลก ซึ่งมันเป็นเรื่องหลัก ๆ เลยที่ทำให้รำคาญแต่มันอาจจะเป็นความตั้งใจของผู้สร้างก็ได้ที่จงใจแบบนี้

เรื่อง Alive ถือว่ามีไอเดียนะ โอเคเลย ติดอยู่ในห้องไปไหนไม่ได้ แต่สุดท้ายที่ทำให้หงุดหงิดหนักไปพร้อมกับความบังเอิญโง่ของตัวละครก็คือตอนจบแบบฟลุ๊ค ๆ ด้วยสลิกตัวเอก(รอดแน่นอน)สู่วันพรุ่งนี้อันสวยงาม สู้ให้ตายยังไงก็ต้องรอด…แบบกำปั้นทุบดิน ขอไปขยายความเพิ่มใน Peninsula เพราะเป็นตอนจบที่แนวเดียวกันเป๊ะ ไม่มีอะไรน่าประทับใจ นอกจาก CG ดี

---

ดริฟ เหยียบ ผี

(บนความคิดเห็นส่วนตัว) พอมาถึง Peninsula ซึ่งเป็นเรื่องราวต่อจาก Train to Busan ด้วยคือไม่ไหวอ่ะ หนักกว่า Alive มาก ๆ และไม่ได้ดีเท่า Train to Busan เลย

ยังคงยืนยันว่าคนสร้างหนังทั้งหลายเรื่องเนี่ยมีไอเดียดีกับตัวพลอต แต่ที่ไม่ไหวคือเนื้อบทของมัน เนื้อเรื่องของมันเนี่ย ตื่นเขินมาก

พอเรื่องมันไม่โอเค มันก็ห่วยไปหมดสำหรับคนดูอ่ะ ยอมรับว่าดูไปหงุดหงิดไป ด่าไปพร้อมกันด้วย โดยเฉพาะช่วงท้ายของเรื่องที่กำลังพีคและแก้ปม ยิ่งหนัก (ด่าพอ ๆ กับตอนดูสาวลับใช้เลย ซึ่งวินาทีนี้ชอบสาวลับใช้มากกว่า 555)

ตรงนี้คือส่วนที่เรามองว่าเป็นปัญหาของหนังซอมบี้เกาหลีช่วงหลังมา (แค่สองเรื่อง มันจะรีบโวยวายไปไหนของมันห๊ะ?) ซึ่งรวมถึงบางเหตุการณ์ในซีรีย์ Kingdom ด้วย เคยหงุดหงิดไว้เหมือนกัน ไปหาอ่านเอาเองอยู่ในเพจ

แต่ Peninsula เนี่ยมันไม่มีความสนุกเลย แม้จะมีการขับรถเหยียบผีที่ทำให้หนังดูน่าสนใจดีก็เถอะ แต่มันจะแอ๊คชั่นก็แอ๊คชั่นไม่สุด สนุกก็ไม่สุด ชนะง่าย ไม่ลุ้น ดำเนินเรื่องไวมาก ไวแบบตัวละครทำอะไรไวจนงงว่ามันเกิดสิ่งนี้ขึ้นได้อย่างไร ปุบปับก็รีบ รีบไป สร้างโลกขึ้นมาแล้วแต่ใช้เวลากับมันได้ไม่ดี ดูแล้วไม่เชื่อ โดยที่มาของเหตุการณ์มันไม่หนักแน่นพอ แบบว่า…บทจะต้องเกิดก็ต้องเกิด เหมือนบทแค่กำหนดมาแล้วว่าต้องเกิดสิ่งนี้และนี้ ๆ ถัดไป อย่างกับเป็น to do list ที่ต้องทำ ตัวละครก็แค่เดินไปตาม to do list เท่านั้นเอง+ขายซีนขับรถนะ มันเลยขาดรสชาติ

และเดาง่ายมากเพราะมันเป็นบทที่มีจนเกร่อ ที่เอามาใช้ได้อย่างไม่มีศิลปะ เนื้อเรื่องดาด ๆ ชะตากรรมตัวละครดาด ๆ ที่เคยมีมาเยอะแล้ว หนังฝรั่งเล่นบ่อยจนอ้วก กลืนไม่ลง ชี้นิ้วได้เลยว่าคนไหนจะตายบ้างตั้งแต่เห็นหน้าหรือชะตากรรมแกจะไปในทิศทางไหน ตัวละครไหนจะกลายเป็นอุปสรรคอันน่าลำไยของเรื่องนี้ มันเดาง่ายไปหมดเลย

จินตนาการไม่ออกให้นึกถึงตอนที่ดูละครหลังข่าวแล้วเดาได้ว่าตอนจบจะเป็นยังไง เพราะทุกเรื่องมีโครงชิ้นเดียวกันแล้วทำออกมาได้ขาดศิลปะ แบบนั้นเลย

…พระเอกถูกช่วยโดยคนดีที่จะเข้าเป็นพวกเดียวกันแน่นอน พากันไปบุกป้อมคนชั่ว (ซ้ำยังแบ่งชั่วดีได้ขาวดำมาก) ยกพวกไปตีกันง่ายมาก ไม่มีการสร้างความสัมพันธ์ตัวละครเลย ความเชื่อใจ×0 แต่ตัวละครไปเชื่อใจกันมาจากชาติไหนก็ไม่รู้ ปุบปับก็ไป ไร้ซึ่งความขัดแย้ง สร้างความชิบหายขึ้นให้การหลบหนียาก×10แบบงง ๆ ว่าจะต้องมีสิ่งที่ทำให้ชิบหาย เช่น ซอมบี้เดินขบวนกันทำไมก็ไม่รู้ ไหนว่าตาบอดกลางคืน? ฯลฯ ขาดมูลเหตุที่จะชี้ให้เห็นว่ามันหนักแน่นพอ ตัวเอกการันตีว่าจะต้องมีสกิลการสู้ที่เจ๋งอยู่แล้ว(โอเค เป็นทหารอ่าเนอะ) คนน้อยชนะคนมากได้แบบไม่มีความน่าเชื่อถือ มันเป็นอะไรที่จืดจางมาก รู้แค่ว่าบุกเข้าไปแล้วจะชนะ ไม่ลุ้นกับอุปสรรคเลย ตัวเอกทำงานกันเหมือนวางแผนมาแล้วเป็นสิบปีแค่รอวันเจอหน้ากัน มีตัวร้ายจอมจองล้างจองผลาญขี้พล่ามที่ไม่ฉลาด...ได้ไงวะ? ไม่มีใครสงสัยในความน่าเชื่อถือของนายจ้างเลย ทั้งที่คนดูเห็นตั้งแต่ต้นเรื่องแล้วว่า…มึงต้องโดนหักหลังแน่ ๆ อยู่ ๆ ตัวเอกก็โง่กระทันหัน ตัวร้ายต้องซวย(แทน)เสมอ ขณะที่พระเอกเปิดการ์ดนางฟ้าโชคดี everytime กับทุกเรื่อง ทั้งเรื่อง จบที่มีเทวดาลอยลงมาจากสวรรค์ แก้ปัญหาความชิบหายได้ราวกับเสกเวทมนต์ ปิ้ง

นึกว่าดูละครยุคกรีก aka แบบที่มีเทพลอยลงมาปิดเรื่องจบให้ ตอนไม่รู้ว่าจะจบปัญหายังไง เหมือนละครไทยที่ตัวร้ายตายหรือไม่ก็หนีไปบวชตอบจบ เอิ้ก กลับใจแล้วจ้า พระนางอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ง่ายดีเนอะ

หนักสุดคือดูอยู่ดี ๆ ก็ยัดเยียดความดราม่ามาให้คนดูแบบงง ๆ แล้วปูดราม่ามาได้ห่วยมากเพราะไม่ปูความสัมพันธ์ตัวละครให้ดู ให้เชื่อ "...มีความหลังแล้วไง กูเดาได้ตั้งแต่เห็นอีเด็กสองคนนี้แล้ว มันเป็นตราบาปในชีวิตตรงไหนหรอ แกดูเศร้าที่ญาติแกตายมากว่าอีกนะ" ทำนองนี้ ทำให้ฉันกลายเป็นคนดูที่ไม่อิน ไม่เกิดอารมณ์ร่วมใด ๆ กับตัวละครทั้งสิ้น นอกจากความอิหยังวะว่าพวกแกซึ้งอะไรกันหรอ? แถมยังพยายามบิ้วด้วยเพลงอีก มันยิ่งน่ารำคาญ แบบว่า "...รีบผ่าน ๆ ฉากนี้ไปสักทีได้ไหม? เหนื่อย" ส่งผลให้ความดราม่าที่ป้อนให้ตัวละครดูน่ารำคาญเพิ่มขึ้น 16×100 ถ้ารวมความน่ารำคาญเดิมของตัวะครที่มีอยู่แล้วก็เหยียบไปถึง 48×100 ได้เลย

สร้างตัวละครมาได้ดูเป็น ...พระเอ๊กก พระเอก มันตลก

เราไม่ได้รักรู้สึกตัวละครของเขาอ่ะ ไม่รักเลย ดูจบแล้วก็ลืม Train to Busan เรายังเห็นความพ่อรักลูกและอยากแก้ไขปัญหาความสัมพันธ์ แต่เรื่องนี้ไม่มีอะไรเลย พระเอกก็คือเป็นพระเอก เท่านั้น ซึ่งยังไม่นับความขี้เก๊กของตัวละครนะ แต่เดี๋ยวจะหาว่าลำเอียง แดริลใน The Walking Dead ฉันก็เกลียดความขี้เก๊ก ความลำไยของนางเหมือนกัน แต่ยังรักลงอ่ะ

เราดูจบแล้วสรุปมันได้สั้น ๆ ว่า “old fashion” เนื้อเรื่องเดิม ๆ ตัวละครเดิม ๆ ที่เดาง่าย บทบาทมันถูกจับวางมาแบบนั้น คนสร้างหนังดูไม่กล้าเล่นอะไรใหม่ ๆ นอกจากไอเดียดริฟเหยียบผี นี่คือส่วนหนึ่งที่ทำให้ Peninsula น่าเบื่อ เรารู้สึกว่าถ้ามีไอเดียน่าสนใจแบบนี้แล้วน่าจะหาเล่นอะไรใหม่ ๆ ไปเลยจะเจ๋งกว่า ไปให้สุด แต่เมื่อมันไม่สุด Peninsula มันเลยกลายเป็นหนังที่มีไอเดียแต่กลับเล่นไปตามที่บทเดิม ๆ สุดท้ายหนังก็เลยงั้น ๆ ธรรมดามาก

พยายามทำให้เรื่องราวดูซาบซึ้ง …อ้วก มันน้ำเน่า

---

และปัญหาของหนังซอมบี้เกาหลีช่วงนี้

ซึ่งขอย้อนกลับไปว่าหนึ่งในปัญหาความดาดดื่นของมันคือความดราม่าที่พยายามยัดเยียดมาให้คนดูซึ้งกับตัวละครแต่ไม่ซึ้ง เพื่ออะไรก็ไม่รู้เพราะทำได้ไม่ดี ดิฉันถือว่าพลาด!

ถ้าให้พูดตรง ๆ คือรู้สึกว่าหนังซอมบี้เกาหลีช่วงนี้ “มีไอเดียแต่ปูเรื่องได้ไม่ดี” ไม่ดีเลยอ่ะ พยายามสร้างดราม่ามากไป แล้วสร้างดราม่านั้นได้ออกมาไม่ดี (ตามที่กล่าวไปข้างต้นทั้งหมด ไม่อิน ไม่รักตัวละครของคุณและ บลา ๆๆๆ และเลิกบ่นคำว่าไม่ดีได้แล้วค่ะ ถถถ) เหมือนไม่รู้จะชูเรื่องอะไร อันนั้นก็จะเล่น อันนี้ก็จะเอา ต้องมันนะ ต้องสยองนะ ต้องแอ็คชั้นนะและอย่าลืมเศร้าล่ะ พอเอาหมดแล้วออกมาได้ไม่ดี สิ่งที่เด่นออกมาเลยกลายเป็นความน่ารำคาญแทน

หากลองสังเกตดู ความน่ารำคาญของซอมบี้เกาหลีช่วงนี้มักจะอยู่ใรช่วงพีค ๆ ของเรื่อง ซึ่งเรามักจะด่าช่วงนี้หนักที่สุด โดยเฉพาะ Peninsula เพราะมันเป็นไปตามที่คาดเดาไว้ราวกับไปเขียนบทเองและได้ด้วยวิธีที่ง่าย ๆ กล่าวคือ…เปิดการ์ดวิกฤตให้ตัวละครแล้วแต่แก้ปัญหาได้ห่วย จนเห็นได้ชัดเจนเกินไปว่ายัดเยียดให้ตัวละครเอกต้องรอด ตัวร้ายต้องตาย เป็นไปตามขนบเป๊ะ อย่างที่บอกไปแล้ว เทวดาบินลงมาจากสรรค์แล้วแก้ปัญหาความยุ่งเหยิงทั้งหมดของตัวะคร (<<<ไม่ได้หมายถึงเครื่องบิน มันเป็นการเปรียบเปรย)

ดูก็รู้ค่ะว่าเจนมีจริง แสร้งว่าไม่มีใครเชื่อตัวละครที่ดูสติไม่เต็ม รักหลานมากและสุดท้ายก็ต้องตายแน่นอน คุณแม่คือที่สุดของความน่าลำไยของตัวละครที่อาจทำให้ทุกคนตายห่าไปพร้อมกันเพราะสายสัมพันธ์ที่ตัดไม่ขาด ไม่มีอะไรให้เล่นเลยต้องหากินกับตัวละครรอบข้าง ฯลฯ ทำไมฉันต้องโกรธเนี่ย

พวกคุณอ่านแบบนี้แล้วก็คงแบบ…“เอ้า อีบ้า หนังมันก็เป็นแบบนี้ป่ะ ตอนจบส่วนใหญ่ตัวเอกก็ต้องรอดป่าววะ ไม่งั้นก็ไปเป็นตัวประกอบดิ ใครมันจะบ้าฆ่าตัวละครเล่นได้เหมือน GOT วะ”

ใช่ เพราะสิ่งที่ต้องการจะบอกคือถ้าตบตาด้วยกลยุทธที่ดีกว่านี้หน่อย หนังมันจะมีรสชาติมากกว่านี้ สร้างความประหลาดใจให้คนดูอีกนิด พลิกแพลงอีกหน่อยจนไม่ทันสังเกตเห็นว่าหนังทำอะไรอยู่ กำลังเล่นกันแบบไหน ก็คงจะไม่ด่าขนาดนี้ เพราะพลอตบนโลกนี้มันก็มีอยู่ไม่กี่แบบ ตัวเอกรอดกันมาเป็นร้อย เป็นพันเรื่องบังเอิญว่าเรื่องนี้ตัวเอกรอดได้แบบไม่สนุก ใจความมันมีแค่นี้จริง ๆ ถ้าพูดสั้น ๆ ก็คือมันลุ้นไม่พอ น่าประหลาดใจไม่พอ ไม่สนุก เท่านั้นเอง

แล้วบ่นแม่งซะยาวทำไมวะ

ซึ่ง Alive ก็จบด้วยอีหรอบเดียวกัน เปิดการ์ดความชิบหายให้ตัวละครแล้วชนะใสแบบกำปั้นทุบดิน "เอ้า รอดหวะ" แล้วซอมบี้มันวิ่งขึ้นตึกกันทำไม? ใครก็ได้บอกฉันที

---

 สรุปม่ะ?

จากที่เห็นเด่น ๆ ดี ๆ ของหนัง/ซีรีย์เกาหลีช่วงหลังนี้น่าจะเป็นเรื่องของ CG เสียมากกว่า หลายเรื่องเลยนะ ไม่จำกัดแค่เฉพาะเรื่องที่เป็นซอมบี้ด้วย มันมีพัฒนาการ พยายามใช้ effect พิเศษเหล่านี้ เออ นี่คงจะเป็นสิ่งที่รันวงการหนังเกาหลีต่อไปและน่าจับตามอง ซึ่งเรื่องบทห่วยในอนาคตมันก็พัฒนาได้ ถ้าไม่ถอยหลังไปซะก่อน

ด่าแล้วค่อยชมหรอ? เปล่าจ้า

แต่เรื่องบทนะ บอกได้คำเดียวว่า ปรับปรุงเถอะ อย่าเล่นอะไรเก่า ๆ พื้น ๆ แบบนี้เลย อยากให้ไปให้สุด จริง ๆ ถ้ายังไม่กล้าเล่นอะไรใหม่ ๆ ทำแบบนี้ต่อไป ซอมบี้เกาหลีก็จบเถอะ มันดูเก่า มีหนัง/ซีรีย์เกาหลีแนวอื่นที่ทำได้น่าสนใจกว่า ที่ด่าเนี่ยเพราะรักล้วน ๆ เลยนะ คาดหวังถึงด่าแบบนี้ เพราะถ้าไม่ด่าแปลว่าไม่รัก

ยังชอบ Kingdom อยู่นะ แต่ถ้ายืดเรื่องจนน่ารำคาญ ก็เตรียมด่าเหมือนกัน 

ทั้งหมดนี้พยายามรักษาภาพลักษณ์ความเป็นคนสุภาพอยู่ อาจจะมีหลุดหลาบคายไปบ้าง ถือว่าเป็น Feeling ถ้าอ่านแล้วมันขัดใจตรงไหนก็ดูแลความรู้สึกตัวเองกันเอาเองนะ

ปล. พวกคุณจะสังเกตเห็นได้ว่าดิฉันบ่นได้วกไปวนมามาก พยายามให้เขาใจที่สุดแล้ว ถ้าอ่านดูแล้วไม่มีสาระอะไรต้องขออภัยด้วย ทั้งหมดทั้งมวล Blog นี้มีอยู่สองอย่างคือชมกับด่า ไอ้ที่กลาง ๆ คือไม่น่าจดจำ ถถถถ

old fashion
แล้วเจอกอย #ยังคงขี้เกียจแต่งรูป