ตีปมปัญหาใน Miracle in Cell No.7 [2013] ปาฏิหาริย์ห้องขังหมายเลข 7

วิเคราะห์และตีแผ่ปมปัญหาในหนังเกาหลีเรื่อง Miracle in Cell No.7 หรือ ปาฏิหาริย์ห้องขังหมายเลข 7 ชะตากรรมของชายสมองพิการกับลูกสาวและสิ่งที่ต่างออกไปจาก I Am Sam

เรื่องนี้เป็นเรื่องราวของคุณพ่อพิการทางสมอง “ยงกู” กับลูกสาวตัวเล็ก “เยซอง” ที่ต้องพบพาการแยกจากแล้วทำให้คนดูต่อมน้ำตาแตกกับดราม่าแห่งความโชคร้าย จริง ๆ เรื่องแนวนี้ก็มีอยู่เรื่องหนึ่งคือ I am Sam ซึ่งตอนดูครั้งแรกน้ำตาก็ร่วงตั้งแต่ต้นเรื่องไปจนจบ เหลือเชื่อจริง ๆ ว่าตัวเองเป็นคนอ่อนไหวได้ขนาดนี้

ทั้งสองเรื่องต่างเป็นการต่อสู้ในชั้นศาลและกฎหมาย แต่สิ่งที่ทำให้ปาฏิหาริย์ห้องขังหมายเลข 7 แตกต่างจาก I am Sam เป็นหนังคนละม้วนคือความยุติธรรมที่เกิดขึ้น แซมถูกพรากลูกเพราะกฎหมายคุ้มครองดูแลเด็ก แต่คุณพ่อยงกูถูกแยกออกจากลูกด้วยการกฎหมายอาญา

---

เกิดอะไรขึ้นในปาฏิหาริย์ห้องขังหมายเลข 7

คงต้องยอมรับว่าสิ่งที่ทำให้เราเสียน้ำตาในเรื่องนี้ไม่ใช่แค่ความสัมพันธ์อันบริสุทธิ์ของพ่อลูกคู่นี้ แต่คือความอยุติธรรมที่ยงกูต้องเผชิญ จากเจ้าหน้าที่รัฐผู้ใช้อำนาจในทางมิชอบ หนังสร้างอุปสรรคทุกอย่างมาเพื่อไม่ให้ยงกูเข้าถึงความยุติธรรมที่ควรจะได้รับ แล้วเป็นอุปสรรคที่ตีน้ำตาเสียจนแตกกระจาย ….ต้องยอมรับว่ามันซึ้งขยี้หัวใจจริง ๆ แม้ว่าปากจะพยายามพูดว่าไม่ก็ตาม

หนังเล่นกับความ Innocent ของตัวละครและฉากที่กระชากใจที่สุดคงเป็นตอนที่ตัวละครบอกลากันโดยไม่รู้ว่าจะต้องไปเจอกับอะไร

สิ่งเศร้าใจที่สุดของเรื่องนี้คงเป็นการที่มนุษย์คนหนึ่งไม่สามารถเข้าถึงความยุติธรรมได้มากเท่ากับอีกคน ผู้มีอำนาจอย่างในเรื่องนี้คือผบ.ตร. ใช้กฎหมายเป็นเครื่องมือที่จะเอาชนะประชาชนที่ไม่มีทางสู้อย่างยงกู เร่งรัดกระบวนการสืบสวนเพื่อใส่ร้ายผู้บริสุทธิ์(เพียงเพราะความโกรธ) ขู่และข่มเหงรังแกผู้น้อยด้วยกำลัง ทนายรัฐห่วย ๆ คนหนึ่งไม่คิดที่จะสู้กับคนมีตำแหน่งเพราะรู้ว่ายังไงก็แพ้ คุณว่าสิ่งที่พูดกล่าวมาเมื่อครู่มันคุ้น ๆ ไหม? “ไม่พูดมากเดี่ยวโดนจับ” (<<นี่คือตัวอย่าง)

---

คำถามคือทำไมยงกูถึงต้องยอมรับชะตากรรมเพียงเพราะเขาไม่มีอำนาจในสังคมเหมือนกับอีกคน?

และความยุติธรรมกลายเป็นสิ่งที่มีราคาตั้งแต่เมื่อไหร่? ความยุติธรรมควรเป็นสิ่งที่ทุกคนได้รับอย่างเท่าเทียม กฎหมายควรถูกใช้อย่างถูกต้องและเที่ยงธรรม เรื่องราวเหล่านี้พออยู่ในหนังแล้วมันช่างน่าเศร้า แต่เราปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันมีสิ่งเหล่าเกิดขึ้นนี้อยู่ในชีวิตจริง มีผู้ถูกข่มเหงโดยกฎหมายเพียงเพราะเขาพูดบางสิ่ง มีผู้พิพากษาที่ไม่สามารถประกาศคำตัดสินและยังมีผู้บริสุทธิ์ที่ถูกกล่าวหาและประหารในคดีฆาตกรรมที่เขาไม่ได้ทำจริง ๆ เพียงเพราะคนเหล่านี้…ไม่ใช่ผู้มีอำนาจเหมือนกับอีกคน

การที่เยซองสามารถล้างมลทินให้คุณพ่อยงกูได้คงเป็นสิ่งดีงามที่สุดในเรื่อง แต่ทำไมมันถึงไม่เกิดขึ้นตั้งแต่ครั้งแรกที่ยงกูขึ้นศาล ทำไมไม่มีคนตรวจสอบความวิกลจริตของเขา ทำไมไม่มีคนพูดถึงความจริง(ขอบคุณคุณพัศดี) แต่สุดท้ายปัญหาของอำนาจที่คงอยู่ในระบบและการใช้อย่างไม่ถูกไม่ควรก็ไม่ได้ถูกชำระล้าง

ระบบเฮงซวยที่ยังคงอยู่ทำให้จากนี้ไปใคร ๆ ก็เป็นยงกูได้ เหมือนคำกล่าวที่เราคุ้นหู “กฎหมายมีไว้ใช้กับคนจนและคนไม่มีอำนาจ” ความยุติธรรมเป็นสิ่งที่ต้องได้มาเพราะอำนาจตั้งแต่เมื่อไหร่?

ขอยืนสงบนิ่งให้กับทุกคนที่ถูกกดขี่และทุกชีวิตที่ต้องเผชิญกับความอยุติธรรม

We're square. Nothing owed, nothing left to say
แล้วเจอกัน